Çarşamba, Aralık 28, 2011

karagözle hacivat


çocuklugumun ilk hayal kırıklıgıdır karagözle hacivat. kapkaranlık bi salonda ışıkların altında öyle gerçeklerdi ki... oyun bitti, ışıklar yandı, karagözle hacivat iki adamın elinde sahneye geldi. bogazım dügümlendi... aglamadım ama; yutkunmalarım belirginleşti. o zamanlar ögrendim aglamadan içime atmayı üzüntümü. çocuklugumdan gelir kagıt parçası kadar adamlara deger vermek. ve çocuklugumda ögrendim o adamların aslında olmadıklarını. hayal kahramanlarımı yaratıp onlara hayran kalıyorum şimdi. güldürüyorlar beni. sonra gidiyorlar. ben arkalarından derin derin yutkunup nefes alıyorum ama hiç aglamıyorum...