Nicola bana çok önemli bir şey öğretti. En kötü halinde, hatta içten içe ölmeyi isterken bile gülmeyi...
Benim için üzülmeyin, artık sesimi bu evde duymadığınızda. Yaşam asla dört duvar arasında değildir.
Öleceğiz ve sonra geri geleceğiz...
Her şey gibi...

#direnadam

Cocuklugumdan beri ayri bir dunyada biriktiririm sevdiklerimi. Ne yasamis, ne kadar paylasmis olmanin onemi yok o dunyada. Sadece gulusune sigdirabilirim kendimi. Ya da aklini sevdigim adamlarin fikri olmami hayal edebilirim. Kim bilir belki de sadece bi kahve kokusunu herhangi birinin kokusuna, sonbahari gozlerine benzetebilirim. Ama asla herkesin oldugu dunyaya almam. Kimsenin bilmedigi, sadece benim mutluluklarimin oldugu kahramanlarimla yasadigim dunyamda biriktiririm herseyi. Cocuklugumdan beri kahramanlarini kaybeden bir kadin oldum ben. Hep derim ya ilk hayal kirikligimdir "havicatla karagoz", yitip giden kucuk kagittan kahramanlarim. Sonra bakisi hayat kokan adam "onur". Bakis nasil kokar demeyin. Hissederdim ben onun bakislarinda agacin kokusunu, yagmurun, topragin kokusunu; o toprak olmadan once... 

Simdi sen? Aklini sevdigim, gulusunde kendimi hayal ettigim adam! Bilirim sen de ozlersin "onur"u. Ama boyle hep birden de gidilmez ki. Dur, durdugun yerde. Umut ver insanlara, oyle bi laf et ki dusunsun kalbi buz tutmus beyni kurumus insanlik! Oyle bi laf et ki dagilsin asktan cani yanan adam. Cik bi, konus; tum inandigi herseye isyan etsin kadin, dussun ama kalksin, sirf sen oyle bi laf ettin diye kadeh kaldirsin, yudumlasin rakisini. 

Ve yine oyle bi laf et ki; aklini seviyim yine, gulusunde kendimi hayal ediyim. 

Ya da sadece dur, daha gitme bi yerlere nejat!

Keske aksam yemeği yesek bi yerlerde. Kahve de içebiliriz. Hatta sadece yürüsek bile olur. O kadar!

Ben de Özledim - Of

Ben olmayınca için daha mı rahat oluyor. Tamam o zaman ben hiç olmıyım eğer sen iyi olcaksan gidiyim ben. Hatta şimdi burdan da gidiyim. Gidebilirim. Bırakıyım seni gidiyim, sonra bi yerde bekliyim, sen de hep rahat ol. Sonra daralırsın ararsın! Öyle olur mu?

bitsin artık...

benimse yenmis tırnaklarım ve titrek ellerim var...

uzun zaman oldu, birikti çok sey. neler yasanmıs olabilir ki? ayriliklar, aglamalar, zirlamalar, yeni is, yeni ask, kaybedilenler, kazanilanlar... daha niceleri...

uzun uzun hikayeler anlatacak gücü bulamıyorum uzun zamandir. belki de yasananlari yuksek sesle tekrar tekrar kendime hatirlatacak cesaretim yok. sanirim vakti geldi...

ayrilik ne kadar acikli bir hikaye olabilir ya da sen bu hikayenin icinde ne kadar aglamakli gözlerle kalabilirsin? elbette canin aciyacak! aglarken hem o kadar sessiz hem de o kadar isyankar olacaksin ki kendini taniyamayacaksin! sarkilar sadece senin icin yazilmis da icindeki zehri akitmanin tek yolu bagıra cagıra soylemekmis gibi gelecek! kalbin agırlastıkca, sen hafifleyeceksin bir zaman sonra. zaman oyle gececek ki ne ara kaskatı kesilcecek kalbin, ruhun ne ara kendini teslim edecek ona buna hic anlamayacaksın! hepsini yasayacaksın, hic pisman degilim deyip icin icin yanacaksın! 

ama hepsi oyle bir gececek ki, izi kalmayacak hayatinda! sen, sen olmayacaksın artık; acitmayacak eskiler, eskisi gibi kalbini!

Olur!

Simdi ben seni arasam; sen "ne var" diye acsan o telefonu -hani sinirlendirdim ya ben seni- ,sonra ben "ozledim daha ne olsun desem" kaldigimiz yerden devam etsek? Olmaz mi?

Olmaz olur mu hic...