Cocuklugumdan beri ayri bir dunyada biriktiririm sevdiklerimi. Ne yasamis, ne kadar paylasmis olmanin onemi yok o dunyada. Sadece gulusune sigdirabilirim kendimi. Ya da aklini sevdigim adamlarin fikri olmami hayal edebilirim. Kim bilir belki de sadece bi kahve kokusunu herhangi birinin kokusuna, sonbahari gozlerine benzetebilirim. Ama asla herkesin oldugu dunyaya almam. Kimsenin bilmedigi, sadece benim mutluluklarimin oldugu kahramanlarimla yasadigim dunyamda biriktiririm herseyi. Cocuklugumdan beri kahramanlarini kaybeden bir kadin oldum ben. Hep derim ya ilk hayal kirikligimdir "havicatla karagoz", yitip giden kucuk kagittan kahramanlarim. Sonra bakisi hayat kokan adam "onur". Bakis nasil kokar demeyin. Hissederdim ben onun bakislarinda agacin kokusunu, yagmurun, topragin kokusunu; o toprak olmadan once...
Simdi sen? Aklini sevdigim, gulusunde kendimi hayal ettigim adam! Bilirim sen de ozlersin "onur"u. Ama boyle hep birden de gidilmez ki. Dur, durdugun yerde. Umut ver insanlara, oyle bi laf et ki dusunsun kalbi buz tutmus beyni kurumus insanlik! Oyle bi laf et ki dagilsin asktan cani yanan adam. Cik bi, konus; tum inandigi herseye isyan etsin kadin, dussun ama kalksin, sirf sen oyle bi laf ettin diye kadeh kaldirsin, yudumlasin rakisini.
Ve yine oyle bi laf et ki; aklini seviyim yine, gulusunde kendimi hayal ediyim.
Ya da sadece dur, daha gitme bi yerlere nejat!
