Nasil oluyorda hic tanimadan huyunu suyunu bilmeden dokunmadan ayni hayati paylasmanin hayallerini kurabiliyor insan. Cocukluk aski hayranligi aptalligi her neyse iste onun adi... Guzel seydir!
Ben kahramanlarimi icimde saklar hayaller kurup eglenirim. Evet kazik kadar oldum ama hala oluyor. Bazisi cok guzel sarki soyler bazisi sahada yikar gecer bazisida cok guzel raki icer. Severim onlari izlemeyi sanki hayatimin bi yerinde zamani gelince olcaklarmis gibi simdiden sahiplenirim.
Bazisida sadece durur... Buyumemis cocuk kalanlardanim ben. Cok cocuk... Kahramanlarimda var. Hayran olduklarim, Olup bittiklerim ya da olup gidenler. İki yili gecti... O benim hayranlikla izleyip, her karede sapsal sapsal sirittigim adam gideli iki yili gecti. Garip bi sekilde sanki bi arkadasimi kaybetmis ya da kafasi bana benzeyen bi tanidigim gitmis gibi. Oyunlari, soylesileri, yazilari yok. Acip eskileri okurken yakaladim kendimi az once. Ozlemek aslinda bu muydu? O ciksa ortaya bi laf atsa ben ustume alip yine akisi degistirsem. Hayat o soyledi diye oyle gitse. Su akar onuru bulur desem... Yol umrumda degil ki!
Hep ben izlerdim ya simdi sen goruyorsun beni bi yerlerden, artik sende beni izliyorsun... Huzurla uyu.
